فریدون گذشته از آن پیوندنامرئی شاهانه که میان خود و دختران جمشید میبیند، به وجود آنان نیز احتیاجدارد. در این میان، اگر کسی یا کسانی از مخفیگاه ضحاک، اطلاعات نظامی و سیاسی داشتهباشد، آندو جزو آنانند. در نخستین برخورد و یا حادترین اطلاعاتی که فریدون و همراهانش بدان احتیاج دارند، آگاهی از مخفیگاه ضحاک است. چنین اطلاعاتی در مورد وی، از موردهایی نبوده که شاه ایران، به سادگی در میان اطرافیان بپراکند. همینقدر که این دو شاهزاده از محل اقامت فعلی او، اطلاعات کلی دارند، کافیاست. اطلاعات انان این است که او در هندوستان به سر می برد. «ارنواز» برای تحکیم موقعیت خویش در پیشگاه فریدون، گفتنیهای بیشتری را در مورد ضحاک بر زبان میآورد. از جمله تصویر شخصیت او به عنوان انسانی خشن نسبت به مخالفان و دشمنان خویش. از سوی دیگر، هماو بدین نکته اعتراف میکند که وی به هرجا پا بگذارد، از رنج ماران، در امان نیست.
از طرف دیگر، ضحاک در غیاب خویش، مسؤلیت امور مُلک و ملت را به فردی به نام «کُندرَو/Kondrav» واگذار میکردهاست. این فرد، در نظام حکومتی ضحاک، چهرهی سیاسی و یا ایدئولوژیک نداشتهاست. او فردی است دیوانسالار که همه وی را به انصاف و رفتار متعادل، میشناختهاند. او همینکه از وجود فریدون در کاخ شاهی آگاه میگردد، به آنجا میآید و وی را با همهی غرور و قدرت در کنار ارنواز و شهرنواز میبیند. «کُندرَو» که قطعاً انتظار چنان لحظاتی را میکشیدهاست با متانت و احترام، خود را به فریدون معرفی میکند و احترام لازم را نسبت به وی، ابراز میدارد. او نه دارای اطلاعات نظامی و سیاسی تعیینکنندهاست و نه قصد آن دارد که آنها را از فریدون مخفی نگاهدارد. برای او، ادارهی کشور، مهمترین اصلاست. نه وی در سقوط ضحاک دستی داشتهاست و نه در برآمدن فریدون.
برخورد «کُندرَو» با فریدون، قبل از آن که بازتاب پشتکردن وی به ضحاکباشد، حکایت از آن دارد که مردانی از این دست، بیشتر کاردانانی هستند که مسؤلیت امور کشوری را دور از گرایشهای سیاسی و یا زندهبادها و مردهبادها، برعهده میگیرند. بر بستر چنین دریافتیاست که حتی فریدون بدو اعتماد میکند و از وی میخواهد که مقدمات جشن پیروزی او را بر ضحاک فراهمسازد. فریدون حتی به وی مأموریت میدهد تا مجلس نمایندگان کشور را بازگشاییکند تا او بتواند از آن طریق، از اوضاع کشور، دریافتی فراهمسازد. کُندرَو در حکومت فریدون همان اندازه قابل اعتماد است که در حکومت ضحاک.
8. پایان آن رؤیای شوم
شب پایکوبی و جشن پیروزی به پایان میرسد. روز بعد، «کُندرَو» مأموریت مییابد که به سوی ضحاک رود و پایان حکومت او را به او ابلاغکند. برخورد او با ضحاک، به عنوان ارباب پیشین، برخوردی متین و منطقیاست. برای او چه ضحاک بر تخت سلطنت نشستهباشد و چه فریدون، آنچه اهمیتدارد، انجام وظایفیاست که بدو محول میگردد. لازماست گفتهآید که این وظایف، هیچ ارتباطی با تصمیمگیریهای سیاسی و یا نظامی که به نوعی، مردم کوچه و بازار درگیر آن میشوند، ندارد. او همانگونه که در برخورد با فریدون، شخصیت غیرجانبدار خویش را به نمایش گذاشته، اینک با مراجعه به حضور ضحاک برای ابلاغ دستور فریدون، همان رفتار را از خود به نمایش میگذارد. او به ضحاک اطلاع میدهد که دوران قدرت و حکومت او، قاطعانه به پایان رسیدهاست. او در این دیدار با ضحاک، به توصیف شخصیت فریدون و انطباق آن با خواب پیشگویانهی ارباب پیشین میپردازد. ضحاک نیز در پاسخ او، خونسردی خویش را حفظ میکند و این نکته را مطرح میسازد که واقعیت را باید پذیرفت. بهتر آنست که مهمانهای گستاخ، از سوی تقدیر، بر انسان تحمیلگردند تا آنکه انسان از آنان دعوت به عملآورد.
طبیعیاست که این گفتهی ضحاک، اندکی تأملبرانگیز است. اگر فریدون را به عنوان عنصری تحمیلشده از سوی تقدیر بر جامعهی ایران در نظر بگیریم، در آنصورت، باید تمامی روند رشد و مبارزهی او را علیه نظام ضحاک، به فراموشی بسپاریم. از طرف دیگر، اگر برآمد ضحاک را در برابر جمشید بررسیکنیم، درمییابیم که او نیز چنان روندی را با تفاوتهای اندک، پشت سر گذاشتهاست. اگر خواست مردم ایرانزمین برای داشتن یک رهبر تازه نبود، اگر خستگی عمیق آنان از حکومت پر از نخوت و بالانشینی جمشیدشاه نبود، ضحاک چه جای آن داشت که بتواند بر دوش مردمِ خسته و منتظر، به کاخ شاهی جمشید پا بگذارد. ضحاک فراموش کردهاست که او خود از دیدگاه جمشیدشاه، نوعی مهمان گستاخ بوده است که «تقدیر» و یا به عبارتی ارادهی مردم، وی را بر او و نظامش تحمیل کردهاست.
درستاست که ضحاک در برابر پیام فریدون، تعادل و خونسردی خود را حفظ میکند اما پس از رفتن «کُندرَو»، فرصت آن را مییابد که از موقعیت جدید و نقش خویش به عنوان انسانی پایانیافته و یا اندکی امیدوار، به ارزیابی تازهای دستزند. آیا دیگر همهچیز برای او پایانیافته و هرگونه راه بازگشت به قدرت، بر او بستهاست؟ او خود بدین نکته واقفاست که دیگر از پشتیبانی مردم کوچه و بازار برخوردار نیست. سدههای بسیاری است که مردم بر او پشت کردهاند همچنان که او نیز به مردم پشت کردهاست. اگر چنان نبود، چگونه میتوان فرار او را از کاخ شاهی، قبل از رسیدن فریدون و یارانش بدانجا، توجیهکرد؟ او پس از این همه سال، پس از آن همه افت و خیز و فریب خوردنهای مکرر از ابلیس نابکار، پس از آن همه تحقیرهای دردناک از سوی ماران تحمیلشده بر شانههای او، آیا نمیبایست یکبار دیگر، توفیق خویش را اگر نه با پشتیبانی مردم، بلکه با کمک شماری از نیروهای نظامی وفادار خویش، به آزمون بگذارد؟
برای او، این تلاش اگر حتی به مرگ بینجامد، باکی نیست. زیرا مرگ، دیر یازود، با توجه به عمر درازی که او از سر گذراندهاست، برآستانهی درِ خانهی او، کوبه خواهدزد. دیری نمیگذرد که او نیروهای کاملاً وفادار خویش را گرد میآورد و راهی مرکز فرماندهی فریدون میشود. در این رویارویی، سپاهیان تازه نفس و وفادار شاه جدید، راه را بر نیروهای اندک ضحاک میبندند. گذشته از آنان، مردم کوی و برزن نیز به پشتیبانی نیروهای فریدونی، وارد نبرد میشوند. شکست ضحاک، کاملاً قطعیاست. او که در مییابد در این تلاش آخرین، بازی را باختهاست با بدنی آهنپوش، خود را به بام کاخ شاهی میرساند. در این نبرد، فریدون چنان به خویش اطمینان دارد که حتی کاخ شاهی را ترک نمیکند و فرماندهی نیروهای خویش را به عهدهی نظامیان زیردست خود وامیگذارد. او در کنار «ارنواز» و «شهرناز» که گویی زیبایی ابدی با جسم و جان آنان درآمیخته، از زیباییها و لطافتهای جسمی و روحی آنان، لذت میبرد. انگار آنان هرگز در خلال این هزارسال، در کنار ضحاک نبودهاند و با وی درنیامیختهاند.
نقش این دو دختر جمشید، چه در کنار ضحاک و چه اینک در کنار فریدون، ذهن مرا به خود مشغول داشتهاست. نه از آن رو که آنان تا دیروز، جزو زیبایان و یا در ردیف زیباترین همدلان و همدمان ضحاک بودهاند و اینک همان نقش را در برابر فریدونی بازی میکنند که دستِ کم، هزارسال از ضحاک، جوانتر است. بلکه نقش آنان به عنوان کسانی که هیچگونه ثبات رأی و استقلال شخصیت ندارند. برای آنان فرقی نمیکند که آنان معشوق ضحاک باشند یا فریدون و یا هرکس دیگر. مهم آنست که آنان به عنوان دو انسانی که رونوشت برابر با اصل یکدیگر هستند، خود را به هرکس که «قدرت» و «مقام» داشتهباشد، ارائه میدهند. این نقش در آنان، برخلاف بسیاری فرازهای دیگر شاهنامه که زن را برکشیدهاست، اهانتی است به حریم انسانی زن. چه بسا خوانندهی خاماندیش و یا ناآشنا با فضای فرهنگی شاهنامه و یا ایران، چنین دریابد که برخی موردهای فراکشاننده در بافتهای شاهنامه، بیشتر به استنثناء میبرازد تا قاعده. قاعده آنست که وقتی دو زن از تبار جمشید پیشدادی، به اسارت نیروهای ضحاک در میآیند، خود را یکسره به او تسلیمکنند. همینان در سقوط ضحاک به دست نیروهای فریدون، باز هم همان واکنش را از خود به نمایش میگذارند.
به اعتقاد من، اگر از همان آغاز داستان ضحاک، نامی از این دو شاهزاده نبود، هیچ خللی به حرکت داستان، چه در برآمدن ضحاک و چه در فرو ریختن کاخ قدرت او و چه در به قدرت رسیدن فریدون، وارد نمیآمد. در این داستان، قبل از آنکه همدلی خواننده به این دو شاهزاده جلب گردد، از آنان فاصله میگیرد تا بیش از این، سقوط اخلاقی آنها را شاهد نباشد. فردوسی اگر میخواست، میتوانست در هردو مرحله از سقوط یک نظام حکومتی و برآیش نظامهایی دیگر، از سوی آنان گفتگوهایی را مطرحسازد که آنها نه تنها با نظام جدید، همدلی و همآوایی ندارند بلکه آن را برای همیشه ترک میکنند. بیسببی نیست که ضحاک وقتی شاهد برخورد آنان با فریدون میگردد، از اینکه آنها را تا آن حد، بیثبات و غیرقابل اعتماد مییابد، چنان خشمگین میشود که با خنجری در دست، قصد جانشان را میکند. اما اطرافیان فریدون، خاصه آن که گرز گاوسر را در دست دارد، او را به زمین میکوبد و حملهاش را خنثی میکند. ناگفته نماند که فریدون، قبلاً دستور صادر کرده است که ضحاک نباید کشتهشود. او را باید زنده به دام آورد و در کوه دماوند به زنجیرکشید تا در آنجا در کنار ماران خویش، به مرگی جانکاه درگذرد.
فریدون چنان پای خویش را به زنجیر تقدیر بستهاست که حتی میخواهد ضحاک را به همان شیوهای به مرگ محکوم سازد که در آن خواب شوم، محکوم شدهاست. برای او، توجه به رنج آدمی اگر چه او فردی مانند ضحاک باشد، جای چندانی را به خود اختصاص نمیدهد. او پس از دربندکردن ضحاک، کمترین نگرانی از جانب دشمن ندارد. او همهی قوانین و آیینهای دوران ضحاک را بی اعتبار اعلام میکند. او از همهی مردم میخواهد که دنبال کار خویش روند و از هرگونه ابراز احساسات، نسبت به دنیای سیاست، فاصله بگیرند. سرنوشت دردناک ضحاک، پرده از آن فرهنگ ریشهداری برمیدارد که انتقام را در همهی شکلهای ممکن، مجاز میشمارد. همین فرهنگ در برخی ابعاد، به آنان که قدرت را به دست میگیرند، اجازه میدهد که ستم و تجاوز را به مخالفان خود، به هرشکل که امکانپذیر است اِعمال دارند.
نوشتار اول 14 ژوئن 1990
نوشتار دوم 30 اوت 2014
در این سیلاب خشم انسانی، چه آنان که مستقیم، از زخمخوردگان ضحاک باشند و چه تنها برانگیخته از فضاییکه بیشتر انسانها را تحت تأثیر خویش قرار میدهد، کاوهی آهنگر با پیشبند چرمی خویش به عنوان نماد کار و مقاومت، پیشاپیش مردم در حرکتاست. اما تأملبرانگیز آنست که او پس از به قدرت رسیدن فریدون، یکباره ناپدید میشود و دیگر نامی از وی در جایی نمیآید. هرچند شخصیت او به عنوان چهرهای ماندگار از طغیان و خشم مردم کوچه و بازار، همچنان باقی است. چهرهای که در هالهای قدیسانه اما نه با رنگ و بوی مذهبی، حتی بیشتر از فریدون، در گفتهها و نوشتههای مردمان این سرزمین، مطرح بوده است.
هنگامی که مردم از جمشیدشاه دل برگرفتهبودند، تنها از سر نبود گزینهای دیگر، حتی بیهیچ وعدهای بهشتانه، راهی کوی مهر ضحاک شدند و او را به عنوان شخصیتی که دیگر جمشید نیست اما هرکس دیگر میتوانست باشد، پذیرا آمدند. اینک فریدون از طریق علنیشدن کابوس ضحاک و تعقیب و گریز او، پیشاپیش نه تنها شهرهی آفاق گشته بلکه خود را کسی میداند که نیروهای مرموز آسمانی نیز، چه در قالب تقدیر کور و چه به عنوان جلوههای مهر خداوندی، عنایتی فراتر از انسانهای دیگر، نسبت به او ارزانی داشتهاست. در چنین حالتی، جادارد که او با پشتیبانی زمین و آسمان، خود را یگانه میداندار هرتصمیم و حرکتی بداند. او حتی پیش از نشستن بر تخت شاهی، همچون حاکمی قدرتمند، به مردم، وعدهی روزگاران روشنتر و بهتری میدهد.
از کلام وی چنان برمیآید که انگار همهچیز به دست او انجام گرفته و حتی ضرورت سقوط ضحاک، از سوی او تشخیص داده شده است. این نه به معنای آنست که فردوسی در توصیف زندگی کاوهی آهنگر، کوتاهی کرده و یا در بیان زندگی فریدون، اغراق و یا افراط به کار بردهاست. کاملاً طبیعی است که در این ماجرا، نقش فریدون، یک نقش مرکزیاست. کاوهی آهنگر، بازتاب فریادی از میان مردم است. اما صرف نظر از تاریخ و افسانه، صرف نظر از پرداخت کاملاً منطقی شاهنامه به فریدون و زندگی او، مردمان روزگار، وقتی که خواستهاند احساسات عمیق انسانی خویش را در حوزهی عدالت و بیعدالتی نشان بدهند، کاوهی آهنگر را یکی از منادیان عدالت در نظر گرفتهاند. پدیدآیی چنان تصویر شورشگرانه از او که بخشی از یک واقعیت بزرگاست، در طول تاریخ، بدل به همهی واقعیت شدهاست. این نکته، میتواند بازتاب آرزومندی عمیق مردم روزگار باشد که از هرگونه زورگویی و تحقیر از سوی مردان قدرت و یا خاندان قدرت، بیزارند.
7. فریدون در آوردگاه ضحاک
اینک بخت با فریدون یار است. سودای قدرت، در جان او شعله میکشد. این همان دیو غُرنده و لگدمال کنندهای است که در طول مدتی کوتاه، چنان وی را به اوج میبرد که جز خویش، دیگر کسان را کمتر میبیند. تفاوت غرور و بدمستی فریدون از عنصر قدرت در مقایسه با ضحاک در این نکتهاست که وی با وجود آنکه در طول هزار سال، یکهتازانه بر این خاک و مردمش حکومت کردهاست اما هرگز غبار تحقیرهای ابلیسی و فریبهای او، وی را رها نکردهاست. در حالیکه غرور فریدون، که زائیدهی خواب شوم ضحاک و پیگردهای خشمگینانهی او برای پیداکردن وی بوده، چنان عمق گرفتهاست که در وی هیچ باور دیگری رسوب نکرده مگر باور به توجه گسترده و عمیق آسمانها از یکسو و سرنهادن زمینیان به ارادهی او از سوی دیگر.
فریدون قبل از آن که در اندیشهی تحقق وعدههای خویش به مردمباشد، برآنست تا انتقام خون پدر را از ضحاک بازستاند. او و دو همکار قابل اعتمادش «کیانوش» و «پُرمایه»، قبل از آن که به کاخ ضحاک برسند، میبایست از «اروند رود/Arvand rood» بگذرند. او چنان به خویش مطمئناست که قبل از سقوط ضحاک، به رودبانان دستور میدهد تا افراد همراه او را با کشتی به آن سوی رودخانه انتقالدهند. فردوسی از این افراد همراه، به عنوان «سپاه» نام میبرد. آیا این بدان معناست که فریدون، تمامی ابزار قدرت را در اختیار دارد و تنها چیزی که باقی مانده، سقوط جسمی ضحاکاست که به نظر میرسد به عنوان شاهی بیتاج و تخت، در قصر خویش، زندانیباشد؟
خودداری رودبانان و ملوانان کشتی، به طور طبیعی، او را بیشتر از پیش بر سر خشم میآورد. اما اینکه با وجود داشتن چنان سپاهی، برآنان یورش نبردهاست، نکتهای است که ذهن خود را به خود مشغول میدارد. گمان من آنست که فردوسی در نامگذاری افراد همراه او، چندان توجهی به این نکته نداشتهباشد که آنان، فقط سیاهی لشکری هستند بی ابزار جنگ و یا افرادی مجهز به سلاح اما نه آماده برای جنگ. آنچه در پی این امتناع میبینیم آنست که فریدون، تأمل را جایز نمیداند و به افراد سپاه خود دستور میدهد تا با اسبهای خویش، از آب بگذرند. پس از عبور از رودخانه، چشم فریدون از فاصلهای قابل ملاحظه به قصر ضحاک میافتد که بناییاست بسیار بلند و باشکوه. او پس از طی مسافتی، خود را با نیروهایش به جایگاه ضحاک میرساند و بر تخت او جای میگیرد.
به نظر میرسد که ضحاک در آن لحظه، در قصر خویش حضور ندارد. آیا این عدم حضور، حکایت از آن نمیکند که وی، به خوبی خطر را دریافته و قصر خویش را با معدود افراد وفادار به خود، ترک گفتهاست؟ از طرف دیگر، فریدون دستور میدهد تا دختران جمشیدشاه، «اَرنَواز» و «شَهرناز» را از نظر جسمی بشویند تا جسم و روحشان از پلیدی آموزههای ضحاکی پاک گردد. رفتار فریدون در این زمینه، قبل از آن که معنایی سیاسی و حتی اجتماعی داشتهباشد، رنگ و بوی اخلاقی و حتی مذهبی دارد. اگر نگوییم که نوعی «مردمفریبی» کمرنگ در آن نهفتهباشد. زیرا با چنان دستوری که از وی صادر شده، نه جان آنان از القائات ضحاکی پاک میگردد و نه جسم آنها از آنچه او منظور نظر دارد، فاصله میگیرد. اما چنین رفتاری در میان تودههای مردم، این پیام را القاء میکند که دوران تازهای فرارسیده و باید هرچه را که مربوط به دوران پیشیناست، صرفنظر از درست یا نادرستبودن آن، از میان بُرد1. این همان میراثیاست که در فرهنگ سیاسی و اجتماعی ما و حتی مردمان منطقهی خاورمیانه، همچنان باقی ماندهاست.
برخورد دختران جمشید با فریدون، برخورد هر انسان اسیری است که هدفی در سر ندارد جز آنکه جان خویش را از خطر مرگ برهاند و از خشم اسارتگر خود رهایییابد. چه این ماجرا در شکلهای دیگری در جایی اتفاق افتادهباشد یا نه، آن چه را که فردوسی بر نخ داستان کشیدهاست، کاملاً طبیعی مینماید که نجات جان دختران جمشید، باید در گرو بهانهای باشد. فریدون شاید نتواند ادعاکند که آنها را میبخشد تنها به آن دلیل که آنان از فرزندان شاهی هستند که فرهی ایزدی، چند و چندین سده، او را در پناه خویش، محفوظ نگاه داشتهاست. شاهی که عملاً متعلق به همان تباریاست که اینک او بدان تعلقدارد. فردوسی کاملاً آگاهاست که اگر چنین برخوردی از سوی فریدون انجام میگرفت، اعتماد مردم پیرامونش نسبت به او، سلب میشد. از اینرو میبایست برای بخشیدن دو دختر جمشیدشاه، دلایل کاملاً موجهی وجود داشتهباشد. از اینرو، چه دلیلی قابلقبولتر از اینکه ارنواز و شهرناز مدعیباشند که آنان در خلال همهی سدههای طولانی، از ترس جان، در مقابل ضحاک سکوت کردهاند بیآن که عملاً دل در بر وی داشتهباشند2.
ادامه دارد
....................................
1/
نـــهاد از بـــرِ تـــخت ضحاک، پـــای
کلاه کیای جُــست و بگرفت جای
بُــــرون آوریـــــد از شــبستان اوی
بــــتانِ سیـــهموی و خورشیدروی
بفرمود شستن، سرانشان نخست
روانشان از آن تـــیرگیها بشست
جلد 1 / ص 69
2/
ز تـــخم کیان، مــــا دوپوشیدهپـاک
شده رام بــــا او زبـــــیم هـــــلاگ
همی جفتمان خواند او، جفتِ مار
چگــــونه توانبــــودن ای شهریــار
جلد 1/ ص 70
آیا ملتهایی که نیازمند قهرمانند، سیاهبختند؟ آیا قهرمانان و نقش پیشتازانهی آنان، جوهرحرکت و اعتماد به نفس را از دیگر آحاد ملت میگیرد؟ آیا نمیتوان در هر انسانی، میل به رویش و رهایی را ژرفابخشید، بیآنکه حضور قهرمانان را نفی کرد؟ به باور من، اگر قهرمانان در بافتِ دسیسههای سازمانیافتهای قرارنگیرند و اعتبار خویش را با بهایی ارزان معاملهنکنند، میتوانند به برخی از نیازهای روحی یک ملت، پاسخ گویند. باید گفت که هیچ ملتی، خود را از این پدیده، بینیاز احساس نکردهاست. چه آنها که جلوهگاه یک دمکراسی از درون روئیدهی ریشهدار هستند و چه آنان که هنوز در عقب ماندگیهای فرهنگی و سیاسی دست و پا میزنند، از قهرمانان خویش در گسترههای گوناگون زندگی، با احترام و شوق، یاد میکنند.
وقتی کاوه، سند عدالتپیشگی ضحاک را پاره میکند، خروشان و خشمگین از مجلس نمایندگان شاه بیرون میآید. طبیعیاست که مردم ناراضی و منتظر، وقتی او را در چنان وضع و حال تهورآمیز و خشمگینانه میبینند، گرد او جمع میشوند. مگر آنان با دردِ این مرد آهنگر و بسیاری از آهنگران و پیشهوران دیگر بیگانهاند؟ ماران ضحاکی، در این سرزمین بزرگ، کسی را از درد و داغ، بینصیب نگذاشتهاست. فقط جرقهای باید. همانگونه که مردم ایرانزمین از حکومت متکبرانهی جمشیدی خستهشدهبودند، اینک خستگی و نفرت عمیقتری نسبت به حاکمیت ضحاک برجان آنان نشستهاست.
این بار نیز همچون بار پیشین، آنان میدانند که چه کسی را نمیخواهند اما در عمل نمیدانند آنکه میآید چگونه کسی خواهدبود. انگار کاوهی آهنگر میداند که از مجلس نمایندگان ضحاک، با مردمی که در کنارش هستند، به کجا خواهدرفت. خاصه آنکه پیشبند چرمیاش نیز نشانهای از خشم او و دیگر مردمان، علیه نظامی دارد که در آن، جز معدودی افراد برگزیده، دیگر انسانها، از کمترین احترام و اعتبار برخوردار نیستند. مردمی که در اطراف کاوهی آهنگر جمع شدهاند، دانسته یا ندانسته در چنان بافت جادویی نفرت و جاذبه، به وی اعتماد میکنند و او را به هرسو که روانه گردد، همراه میشوند7.
نکته آنست که کاوهی آهنگر، چنان باور محکم و تردیدناپذیرانهای نسبت به رهبری فریدون در فضای پیرامون خویش میپراکند که برای آنان، فریدون تنها گزینهی ممکن و ناممکن تاریخ میگردد. البته این نکته گفتنی است که ما میتوانیم این ماجرا را تنها از دیدگاه تجربههای امروزین خویش، بازسازیکنیم. اما اگر روی تصویرگریهای فردوسی، تأمل بیشتری داشتهباشیم، در مییابیم که میان فریدون و کاوه، ارتباط آگاهانهای برقرار بودهاست. حتی میتوان گمانکرد که فریدون پس از آگاهی از تشکیل مجلس ضحاک برای صدور گواهی دادگری بیچند و چون او، به کاوهی آهنگر و شماری از یاران و همراهان وی، مأموریت داده است تا مجلس ضحاک را در لحظاتی که قصد صدور چنان سند دروغینِ تاریخی را دارد، به آشفتگی بکشاند.
روانهشدن کاوه به سوی مخفیگاه و مرکز فرماندهی فریدون همراه با دیگر مردمان، در ذهن بسیارانی و از جمله، فریدون، این اندیشه را قوت میبخشد که زمان سقوط ضحاک، چندان دور نیست. او ازقرارگاه مخفی خویش، حود را به مادر میرساند. نقش فرانک در این طول سالها، در مواظبت، همدلی و تشویق فرزند، بسیار تعیینکننده بودهاست. فریدون که اینک از اعتماد به نفس غریبی سرشار است، به مادر اطلاع میدهد که اینک سر آن دارد که کار ضحاک را یکسرهسازد. فرانک در حالی که دیدگانش از اشک آرزومندی و توفیقهای احتمالی سرشار است، به فرزند میگوید که در این حالت، یگانه کاری که از دست وی ساختهاست، دعاکردن برای توفیق اوست8.
آنچه را که فردوسی از شخصیت فریدون ارائه میدهد، انسانیاست پخته، برنامهریز و عاقبتاندیش. حتی در این لحظات، با آنکه به پیروزی خویش، بیش از هر زمان دیگر، مطمئن است، اما جانب احتیاط را از کف نمینهد و در برخی زمینهها، بازهم دست از مخفیکاری برنمیدارد و به هرکسی که تنها ادعای همراهی و همدلی با وی را دارد، اعتماد نمیکند. به همین دلیل، از میان اطرافیان خویش، دو نفر را با نامهای «کیانوش» و «پُرمایه» برمیگزیند که در کارها، نقش کلیدی بیشتری داشتهباشند9. از همین طریقاست که سفارش گُرزی را میدهد که سر آن، یادآور گاوی باشد که در روزگار کودکی، از شیر او تغذیه کردهاست10. ناگفتهنماند که برخورد فریدون با اطرافیان و حتی با آهنگرانی که سفارش گرزگاوسر را میدهد، برخوردی وعدهدهنده و آرزوبرانگیزاننده است. فردوسی چنان او را توصیف میکند که انگار در همهجا فریدون را همراهی کرده و شاهد شنیدن سخنان او به مردمانی بوده که در پیرامون او جمع شدهاند.
زمانی که فریدون، آهنگران کاردان را برای ساختن گرزِ گاوسر فرامیخواند، دیگر نامی از کاوهی آهنگر برده نمیشود. در نخستین لحظات، ممکناست انسان بیندیشد که کاوه، شاید پس از آزادی فرزند زندانیشدهاش، یاران همدل خود را رهاکرده و به سوی خانه و کاشانهی خویش، راهی شدهاست. اما وقایع بعدی نشان میدهد که او نه تنها به مأموریت تاریخی خویش، پُشت نکرده بلکه در تداوم مأموریتهای پیشین، حتی ارتقاء مقام هم یافتهاست. زیرا اینبار، زمانی صحبت او مطرح میشود که شورشیان به رهبری فریدون، راهی کاخ ضحاک هستند تا کار وی را یکسرهسازند.
ادامهدارد
..................................
7/
چـــــو کاوه بــرونشد ز درگاه شاه
بــــرو انــــجمنگشت بـــازارگــــاه
هـــمی بــرخروشید و فـریاد خواند
جـــهان را سراسر سوی دادخـواند
از آن چــــرم، کاهنگــران پشتِ پای
بــــپـــــوشند هنگام زخـــــم دَرای
هـــمان، کاوه، آن بـــر سر نیزهکرد
هـــمانگـــه زبـــازار برخاست گَرد
خروشان همیرفت نیزه بـه دست
کــــه ای نـــامدارانِ یـزدان پـرست
کسی کــــو هــــوای فــریدونکنـد
دل از بـــند ضحاک بــــیرونکنــــــد
جلد 1 / ص 64
8/
فریدون چو گیتی بـــرآنگونه دید
جـــهان پیش ضحاک، وارونه دید
سوی مـــادر آمد کــــمر بـرمیان
بـــه سر بــــرنهاده کـــلاه کـیان
که مـــن رفتنیام سوی کـارزار
تُـــرا جــــز نیایش مبــاد ایـچ کار ایچ=هیچ
فــرو ریخت آب از مُـژه، مـادرش
همیخواند با خـونِ دل، داوَرَش
جلد 1 / ص 65
9/
فریدون، سبُک، ساز رفتنگرفت
سخن را ز هرکس نَهمتن گرفت
بـــرادر دو بودش، دو فرخ هَمال هَمال=خصلت، خوی
ازو، هردو آزاده، مـهتر بـه سال
یکیبود ازیشان کـــیانوش نـام
دگـــر نام، پُـــرمـایهی شادکام
فریدون بریشان زبان بـــرگشاد
که خرّم زیید ای دلـیران و شاد
بـــیاریـــد دانـــنــده آهنـــگران
یکی گُرز فــــرمـــود باید گـران
جلد 1 ص 65
10/
هرآنکس کزان پیشه بُد نامجوی
به سوی فـــریدون نـــهادند روی
جـــهانجوی پَرگار بــــگرفت زود
و زان گُرز، پیکر بـــدیشان نــمود
نــگاری نــگارید بــــرخــاک پیش
هـــمیدون بسانِ سرِ گـــاومیش
بــــرآن دست بُـــردند آهنـــگران
چـــو شد ساخته، کارِ گُـرز گران
پـــسند آمــــدش کــار پــولادگـر
بـبخشیدشان، جـامـه و سیم و زر
کــه گر اژدها را کنـــم زیــر خاک
بشویم شما را سر از گـرد، پـاک
جلد 1 / ص 66
آیا کاوهی آهنگر میتواند نماد حرکت، اعتراض و مقاومت یک ملت در هزارههای تاریخ باشد؟ آیا او میتواند جلوهگاه آن جانهای بیقراری باشد که نابرابری و ستم را برنمیتابند و دور از هرگونه مصلحتطلبی، صدای اعتراض خویش را به گوش خاندان قدرت میرسانند. صرفنظر از اینکه به این پرسش، پاسخ مثبت بدهیم و یا منفی، او در ذهن مردم ما، تبدیل به چنین نمادی شدهاست. پرسشی که ذهن خواننده را در این ماجرا به خود جلب میکند آنست که چرا کاوهی آهنگر اعتراض خود را وقتی مطرحکرد که هفده فرزند او، قربانی ماران ضحاکی شدهبودند. در حالی که انتظار میرفت که او با از دستدادن نخستین فرزند خویش، صدای اعتراض و مقاومت خویش را به گوش مقامهای مسؤل برساند.
واقعیت آنست که دانش ما در این سوی زمان، نسبت به شخصیتهایی که در هالهای از افسانه و ابهام قراردارند، بسیار اندکاست. هرگونه داوری که بازتاب دقت ما باشد، بیشتر از خیال و تصورات ما مایه میگیرد تا از رویدادهایی که در واقعیت زندگی، روی دادهباشد. تردید نیست که کاوهی آهنگر با از دستدادن نخستین فرزند خویش، تلاش کردهاست خشم، اعتراض و اندوه عمیق خود را در جایی به نمایش بگذارد. چنین جایی نمیتواند فقط و فقط چهاردیواری خانه و خانوادهی او باشد. زیرا دیگر اعضای خانواده، چه مادر و چه دیگر خواهران و برادران، پیشاپیش در این ماتم بزرگ شرکتدارند. از اینرو باید متقاعد بود که گذشته از محیط خانه و یا محیطی که دوستان و آشنایان جمع میشوند، محیطهای دیگری نیز برای نشاندادن این اعتراضها، مورد استفاده قرار گرفتهباشد.
گذشته از اینها، در سرزمینی که مردمانش گرفتار چنان درد بزرگی هستند که باید روزانه دوتن از فرزندان جوان خویش را قربانی ماران ضحاکی کنند، قطعاً کاوههای دیگری بودهاند که حتی صدای اعتراضشان، گوش حاکمیت ضحاکی را نیز کر کردهاست. اما اینکه آن اعتراضها و مقاومتها به نتیجهی مطلوب نرسیدهاست، چیزی است که مطالعات دیگری میطلبد. چنین رویدادهایی در همهی حکومتهای غیر دمکرات و ستمگر، گذشته از زمان و مکان، گذشته از نام خاص این یا آن شخص، اتفاق میافتد و در حرکت رو به پیش خویش، در جایی، تبدیل به توفان میشود. طبیعیاست که توفانها، هیچگاه خوشخبر نیستند. نه برای خاندان قدرت و نه برای مردم کوچه و بازار. حتی نه برای ساز وکارهای اجتماعی. توفانها به گونهای کور و کر، وظیفهای جز ویران کردن ندارند.
از قرائن چنین برمیآید که کاوهی آهنگر با فریدون پیشدادی در ارتباط قرار گرفتهاست. اگر هم چنین ارتباطی در آغاز صورت نگرفته، آرام آرام به وجود آمدهاست. این نکته نیز چندان غریب و غیرعادی نمینماید. در جامعهای که از بام تا شام، سیلاب نابرابری و بیحرمتی به جان انسانها جاریاست، قطعاً باید این سیلابها به هم بپیوندد و سرانجام همان عنصر ویرانگری شود که نه دوست جلودار آنست و نه دشمن. قرائن نشان میدهد که رفتار کاوهی آهنگر در برابر ضحاک و اهل مجلس او، نشان از آن دارد که او گذشته از احساسات زخمی و دل پردرد، اندیشههایی نیز در سر دارد که این اندیشه، به شکلی، نقش توازن بخشانه در رفتار او ایجاد میکردهاست. این همان سفارشی بوده که فَرانَک به فرزند خویش فریدون نیز داشتهاست.
نکتهی دیگر در این ماجرا آنست که برخورد کاوهی آهنگر با اهل مجلس ضحاک چنان است که حتی آنان را بیش و کم متقاعدکرده که فکرکنند که این مرد، بیگدار به آب نزدهاست. بلکه حتی میتواند یکی از هواداران جدی و تعیینکنندهی فریدون باشد. این دریافت، حکایت از آن دارد که در گیر و دار تدارک دیدن گواهی دادگری ضحاک، نام فریدون و جنبش براندازندهی ضد ضحاکی او، به گوش بیشتر مردمان مُلک و ملت رسیده است. اگر چنین نبود، چگونه میتوانستند چنان نسبتی را به وی روا دارند؟ واقعیت آنست که تصویر این چهرهها، گذشته از آن که ضحاک باشد، کاوه و یا فریدون، در بافتهای مختلف اجتماعی، رنگ و بوی متفاوتی دارند. چهرهی ضحاک رسوبکرده در ذهن ما، بیشتر ضحاک شایعههاست. ضحاک شایعهها مردی است پلشت و ستمگر که گویا نطفهی او نیز در فضایی از ستمگری بستهشده و او از پیرامونیان خویش، هیچ نمیخواهد جز آن که آنان را به درد و رنج گرفتارسازد. ضحاک ذهن مردم، مردی اهریمنی است که همهی جلوههای رفتاری او، با منشهای ارزشمند انسانی در ستیز است.
در حالی که ضحاک ترسیم شده توسط فردوسی، مردی است که در نهایت سادهدلی انسانی، بارها و بارها به دام فریب ابلیس گرفتار میگردد و از این راه، حاصل کار چنان میشود که هم تحقیر ابدی خود او در آن به جلوه میآید و هم نفرت و کین عمیق مردمانی که او بر سرنوشت آنان حاکم میگردد. حتی اگر اندکی بیشتر کاویده شود، این ضحاک، قبل از آنکه سزاوار نفرت باشد، شایستهی ترحماست. انسانی که گناه ناکرده، به دریای متلاطمی از فریب و رنج و تحقیر در میافتد و سرانجام با مرگی دردناک، در حالی که به غُل و زنجیر بستهشده، زندگی را بدرود میگوید. باید گفت که تفاوت تصویرگریهای مردم و فردوسی از کاوهی آهنگر نیز به همین شکلاست. کاوهی شایعهها و ذهن مردم کوچه و بازار، با کاوهی ترسیمشده در شاهنامهی فردوسی، تفاوتهای معینی دارد. کاوهی ذهن مردم، شخصیتی تداعی میشود که مبارز مطلقاست. هیچ رابطهای با حسابگری ندارد و بی محابا، خود را به آب و آتش میزند تا اعتراض و طغیان خویش را به دشمن نشانبدهد.
در حالی که کاوهی جاری در شعر فردوسی، مردیاست که در آغاز، برای لگدمالشدن حقوق فردی و خانوادگیاش، فریاد اعتراض خود را به گوش خاندان قدرت میرساند. حتی حضور محسوس و اولیهی او در شاهنامه، در همان مجلسی است که ضحاک، سامان دادهاست تا از موبدان و دیگر بزرگان قوم، اعتراف بگیرد که او مردی عدالتپیشهاست. این مرد معترض که کاوه نامدارد، وقتی در بیرون از مجلس ضحاک ایستادهاست، از خود چنان رفتاری به نمایش نمیگذارد که مأموران شاه، از راه خشم، او را به قتل برسانند. او اعتراضیدارد معقول و قابل شنیدن. حتی وقتی که ضحاک، دستور میدهد که او را به مجلس بیاورند، ساکت بر سر جای خویش مینشیند و منتظر مینشیند تا به او دستوردهند و یا پرسشی را مطرحسازند. تنها زمانی که ضحاک، ماجرای دردناک او را میشنود و برای دفاع از خویش، او را به چنان سند امضاء شدهای حواله میدهد، کاوه در مییابد که ضحاک در موضع ضعف و دفاع از خویشتن قرار گرفته است. در چنین موقعیتیاست که کاوه، برمیآشوبد و سند عدالت پروری ضحاکی را در برابر چشمان حاضران پاره میکند.
ادامه دارد
نکته آنست که فراهمکردن چنین سندی که گواه عدالتپیشگی ضحاکباشد، نه تنها به نفع شاه ایران که به نفع همهی کسانیاست که در اطراف او پراکندهاند. اگر آنان در به وجود آوردن چنین سندی اهمال ورزند، روزی که اوضاع دیگرگون شود، فریدونیان آنان را به محاکمه خواهندکشید که چگونه حاضر شدهاند با چنان شاه ستمگری، موافقباشند. حتی مخالفان او که قاعدتاً در دربار او نیز حضور داشتهاند، نمیتوانستهاند از نوشتن نام خویش در آن سند خودداری ورزند. بیم جان، چیزی نیست که بتوان آن را سرسری گرفت2. ضحاک کارآزموده تنها به فراهمکردن چنین سندی بسنده نمیکند. او در اندیشهی تدارک سپاهیاست بسیار عظیم. زیرا اگر فریدون تحمیلی تقدیر، سند امضاء شده را نپذیرد و ضحاک را به عنوان شاه ایرانزمین قبول نکند، در آن صورت، گزینهی مقابلهی نظامی با مخالفان تقدیری، یک امر قطعی خواهدبود. نمایندگان فراخواندهشده، بر حَسَبِ دستور شاه، برگواهی مورد نظر او، مُهر قبول میزنند و اندکی از نگرانی ضحاک در این بُعد خاص میکاهند.
در چنین فضاییاست که فریدون، اگر نه شایستهی آرزو که بدل به خود آرزو میشود. راز توفیق وی نه در تواناییهای فردی او که در نَفَسِ گرم و پذیرشمند مردم است که از او در بستر شایعهها و تب و تابها، موجودی فرازمینی میسازد. حتی گسترش خبر تصمیم ضحاک در میان مردم، برای فراهم آوردن سندی که گواهیدهندهی عدالتخواهی وی باشد، دردمندان و ستمدیدگان را بیش از پیش، خشمگین و آشفته میسازد. شگفت آن که در همین دقایق تأیید ضحاک به عنوان شاهی دادگر، ناگهان سر و صدای اعتراضگونهای در بیرون از قصر شاهی، به گوش ضحاک میرسد3. او که در روزگاران پیشین، قبل از آن کابوس شوم، نه گوشی برای شنیدن و نه چشمی برای دیدن درد و داغ مردم داشت، اینک خطر سقوط، او را نسبت به هرحرکت و صدایی، حساس کرده است. تا آن زمان، وظیفهی مأموران او آن بودهاست که اعتراضها را از هرسو که باشد، در ابتداییترین شکل آن، خاموش سازند. اما اینک، سرنوشت برای او، ساز دیگری آغاز کرده است. چگونهاست که این فرد معترض توانسته، حلقهی محاصرهی مأموران امنیتی او را بشکند و خود را به آستانِ مجلس شاهانه بکشاند.
آیا این حرکت، خبر از آن میدهد که مأموران سوگندخوردهی او نیز بر وی پشت کردهاند؟ اندیشیدن به چنین نکاتی، او را در هم میفشارد و آشفته میکند. آیا این فرد معترض، همان فریدون است که در یکی از حساسترین لحظههای گواهی تاریخی، خود را به آستانهی در رساندهاست؟ صرفِ نظر از اینکه او فریدوناست یا هر معترض دیگر، چاره در آنست که دستوردهد تا او را به درون آورند و در کنار موبدان و دیگر بزرگان مُلک بنشانند تا هم غوغای بیرونی بخوابد و هم آنان بتوانند از چند و چون موضوع، بیشتر سر درآورند4. زمانی که فرد معترض، زبان به سخن میگشاید، در مییابند که نام او کاوهاست و به آهنگری اشتغالدارد. او را هیجده پسر بوده است که به جز یکی، بقیه، قربانی ماران ضحاکی شدهاند. هجدهمین فرزند او نیز در اسارت مأموران شاهاست تا نوبت قتلش فرارسد. مرد آهنگر از ضحاک میخواهد که این آخرین فرزند را بر او ببخشاید5.
آهنگ کلام کاوه، اهانتبار و خشمگینانه نیست. آمیزهای است از شکایت و خواهش. شکایت از بیدادگریهای ضحاکیان. بیدادگریهایی که در طول این هزار سال، هم ضحاک را یک لحظه آرام نگذاشته و هم خواب و آرام را بر مردم حرام کردهاست. این چگونه ابلیس قدرتمندی است که میتواند دور از هرگونه منطق انسانی و یا حتی فرشتگانی، ملتی را این گونه در زیر سنگ آسیاب ستم نابود سازد و حتی رهبر آن سرزمین را از نخستین روزهای شکوفایی و بالندگی، در چنگ دسیسه و فریب خویش نگاهدارد و سرانجام، زندگی او را در عذابی توصیفناپذیر و اهانتبار، سیاه سازد. در بسیاری از طغیانهای مردمی، انگیزهی درد مردم از افزایش مالیاتها و یا تجاوز مأموران حکومتی، به مال و ناموس مردم بوده است. اما این ماجرا، رنگ دیگری دارد. شکایت دردمندان، از نوع دیگری است.
ضحاک از شنیدن شکایت مرد آهنگر، بر سر جای خویش، میخکوب گشتهاست. به نظر میرسد که کاوهی آهنگر، یگانه پدری نیست که در سوگ فرزندانش به ماتم نشستهاست. در این هزارسال سیاه، ماران ابلیسی او، هزاران و صدهزاران انسان را گرفتار چنان ماتمهایی کرده اند. آیا علت رفتار آرام و همدردانهی ضحاک با کاوهی معترض، هراس احتمالی او از شدتگرفتن روند پدیدآیی فریدون و احتمال سقوطش بوده است؟ واقعیت آنست که ضحاک میتوانست با این مخالف جسور، همانکند که در طول این هزار سال با دیگر مخالفان و معترضان کرده است. اما با توجه به قرائنی که اینجا و آنجا، خود را به نمایش گذاشته، این کار، تأثیر تعیین کنندهای در تأخیر و یا تسریع این روند که دیرزمانیاست آغازشده، نخواهد داشت. سقوط ضحاک، دیری است که در شمارش معکوس خویش قرار گرفتهاست.
کاوهی دادخواه در فضای مجلس شاهانه و نرمی رفتار ضحاک نسبت به او، در خود نیرومندی بیشتری احساس میکند. خاصه زمانی که شاه دستور میدهد تا آن سند امضاء شده را در اختیارش قرار دهند تا او به چشم خویش ببیند که شاه ایرانزمین، فرد ستمپیشهای نیست و چنین موردهایی که برای او پیش آمده، بیشتر یک استثناست تا قاعده. کاوهی آهنگر با دیدن و خواندن آن سند، با قطعیت در مییابد که موبدان و دیگر سران کشوری و لشکری، تنها برای آن در این مجلس جمع شدهاند تا سند عدالتپیشگی شاه را به امضاء برسانند. طبیعیاست که او بیشتر از بیش برمیآشوبد. به همین جهت، سند عدالتپیشگی شاهانه را پاره میکند و اینبار با خشمی عمیق و سوزنده، نمایندگان شاه را مخاطب قرار میدهد و آتش تحقیر و نفرت خویش را بر سرشان میباراند. او به آنان هشدار میدهد که چگونه واقعیات حاکم بر جامعه را به فراموشی سپردهاند و به دروغ بر «داد» او گواهی دادهاند6.
ادامه دارد
.....................................
2/
ز بیم سپهبُد، همه راستان
برآنکارگشتند هم داستان
بـر آن محضر اژدها نــاگزیر
گواهی نــوشتند بُرنا و پیر
جلد 1 / ص 62
3/
هم آنگه یگایگ ز درگاه شاه
بـــرآمد خــروشیدنِ دادخواه
جلد 1 / ص 62
4/
ستمدیــده را پیش او خـواندند
بـــرِ نــــامدارانش، بـــنشانـدند
بــدو گفت مهتر بـــه روی دُژَم
که برگوی تا از که دیدی ستم
جلد 1/ ص 62
5/
خروشید و زد دست بر دست شاه
کــه شاهـــا منم کــاوهی دادخواه
یـــکی بـــیزیـــان مَــردِ آهنگـــرم
ز شاه آتـــش آیـــد همی بـر سرم
کـــه مارانت را مـــغز فــــرزند من
هــــمی داد بــــاید ز هـــر انجمن
جلد 1 / ص 62 و 63
6/
سپــــهبُد بــــه گــــفتار او بــنگرید
شگفت آمدش کان سخنها شنید
بـــــرِ بـــــاز دادنــــد فــــرزنــد او
بـــــه خـــــوبی بـجستند پیوند او
بــــفرمــــود پس کــاوه را پـادشا
کـــه باشد بــران محضر اندر گــوا
چو بـــرخواند کاوه همه محضرش
سبُک سوی پیران آن کـــشورش
خـــروشید کای پــــایمردان دیو
بــــریده دل از تــرسِ گیهان خدیو
نـــباشم بـــدین محضر، انـدرگوا
نـــه هـــرگر بـراندیشم از پادشا
خروشید و برجست لرزان زجای
بـــــدرید و بسپرد محضر به پای
جلد 1 / ص 63